Streszczenie: Wbrew naturzeö to zbiór 17 opowiadań, których motywem przewodnim jest starość. Jest ona pokazana z różnej strony. Starość naszego ciała É zmiany w nim zachodzące, niedołężność, zmarszczki, problemy zdrowotne. Poznajemy jednak ten etap naszego życia jako coś wspaniałego, kiedy możemy żyć wbrew swojej naturze, bez żadnych nakazów w swoim własnym tempie. Temat starości jest dość rzadko poruszany w różnego rodzaju powieściach i opowiadaniach, gdyż jest tematem trudnym. Po drugie sami boimy się kresu naszych dni. Niezbyt często rozmawiamy też na ten temat, bo nie ma o czym. Najczęściej okres ten kojarzy się nam z problemami finansowymi (bo jak tu wyżyć za marną emeryturkę), kłopotami zdrowotnymi i odpychającym zapachem. Warto jednak popatrzeć na starość z innej strony. Na pewno ułatwi nam to lektura äWbrew naturzeö Największe wrażenie zrobiło na mnie opowiadanie Anny Janko äPani Hedwigö i äMajówkaö Izabeli Sowy. Każde jednak opowiadanie coś w sobie ma, wzrusza, wymusza łzy i skłania nas do przemyśleń. Mają swój specyficzny klimat, są ciekawe i dobrze napisane. Poszczególne opowiadania są oddzielone od pozostałych za pomocą fotografii autorstwa Romana Lipczyńskiego. Bardzo starannie oddają one treść książki i czasami chwytają bardziej za serce niż poprzedzony nim tekst. Antologia nie należy do łatwych, lekkich lektur, ale warta jest tego by po nią sięgnąć. Trudno mi też osobiście się o niej pisze, gdyż nie potrafię dokładnie przekazać wrażeni po przeczytaniu książki. Czytając opowiadania różnych znanych i nieznanych mi autorów, miałam możliwość przybliżenia sobie ich sposób pisania. Bardzo pomocne okazało się również zamieszczenie w książce, krótkich notek biograficznych o autorach. Cenię sobie antologię za to, że dzięki nim odkrywam nowych autorów, po których książki pewnie nigdy bym nie sięgnęła widząc je na księgarskiej półce. Dzięki äWbrew naturzeö na pewno poszerzyłam swój krąg autorów, których powieści lub opowiadania z przyjemnością przeczytam. Książka pozwoliła mi też inaczej spojrzeć w przyszłość, zrozumiałam co myślą osoby starsze, czekające, a wręcz marzące o tym by nadszedł ten czas äGdy zawoła Bóg i pójdę boso…ö Dzięki tej antologii coraz bardziej lubię czytać opowiadania, a kiedyś byłam ich prawie całkowitym przeciwnikiem. Dlatego książkę serdecznie polecam. Jedyne co nie spodobało mi się tutaj to okładka - jakoś mi nie pasuje do treści. Bardziej odpowiednie byłoby jedno ze zdjęć może właśnie to: