Tajemniczy Poznań zawrócił w głowie Janowi Michalikowi, który dla niego porzucił Kraków, swoją fabryczkę czekolady i cukiernię. Na gwarnych ulicach Klementyna Śliwińska zadziwiała mężczyzn swoją umiejętnością prowadzenia samochodu. Tę pierwszą kobietę z prawem jazdy z pewnością podziwiałby najsłynniejszy poznański podróżnik Kazimierz Nowak. Jednak nie mija minuta, a on już znika na swoim wysłużonym rowerze przemierzać dziką Afrykę. Zostawia za sobą zakłady Cegielskiego, 585 pomieszczeń w cesarskim zamku, winiarnię Carlton i płonący Akwawit. Nie dowie się, dlaczego kolekcjonera Stanisława Latanowicza nazywano szalonym, a Ignacy Paderewski marzył o postawieniu pomnika Thomasa Woodrowa Wilsona. Nagle nad miastem przelatuje bombowiec Pe-2FT 21 Pułku Lotnictwa Zwiadowczego, ale to nie koniec zapierających dech w piersiach historii. Czytanie czas zacząć!

Niektórzy uważają, że katastrofy nie można było uniknąć, bo została przewidziana w Piśmie Świętym, a przestroga w słowach Einsteina o uzyskaniu niezwykle silnego materiału wybuchowego nie została usłyszana. 26 kwietnia 1986 roku o godzinie 1:23 czas powinien się zatrzymać. Ale tak się nie stało… Globalna katastrofa wymagała globalnego kłamstwa. Wiadomość o wypadku pojawiła się po raz pierwszy w radzieckich mediach dopiero trzy dni później. 1 maja 1986 roku urządzono w Kijowie pochód pierwszomajowy, nie zwracając najmniejszej uwagi na zagrożenie dla jego uczestników. W czasie, gdy tysiące ludzi narażało swoje życie i zdrowie, władze radzieckie spokojnie przygotowywały się do rozpoczęcia 39. Wyścigu Pokoju… W chwili awarii w Prypeci mieszkało około 49 tys. osób. Większość nie zdawała sobie sprawy z tego, że nigdy już nie wrócą do swoich mieszkań. Miasto – będące niegdyś najmłodszym miastem na świecie – po ewakuacji stało się najkrócej istniejącym. W Polsce w „Expresie Wieczornym” z 29 kwietnia ukazała się krótka informacja o zagrożeniu związanym z wyciekiem radioaktywnym, jednak pominięto informację o katastrofie. Przeprowadzona w kolejnych dniach akcja podawania płynu Lugola dzieciom była jedną z największych akcji profilaktycznych w historii medycyny. Borys Tynka zabiera nas na miejsce katastrofy. Słyszymy napięcie w głosach pracowników elektrowni, czujemy ich przerażenie, chcemy szepnąć do ucha mieszkańcom Prypeci, żeby uciekali, gubimy się w chaosie szpitalnego korytarza, na którym strażacy i pracownicy elektrowni wymiotują, a ich twarze przybierają szkarłatny kolor. Autor zada najważniejsze pytania: jaka była przyczyna awarii, dlaczego tak starannie ją ukrywano, czy konstruktorzy zdawali sobie sprawę, że reaktor jest wadliwy? Co działo się godzinę po katastrofie, rok, kilka lat, a jak obecnie wygląda życie w strefie. Usiądziemy w sali rozpraw, usłyszymy głos Walerija Legasowa, poznamy samosiołów, zobaczymy przyrodę, której człowiek od lat już nie przeszkadza…